A critical analysis of j. bentham and j. s. mill's utilitarianism
Yükleniyor...
Tarih
2012
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
İstanbul Bilgi Üniversitesi
Erişim Hakkı
Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 United States
info:eu-repo/semantics/openAccess
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Nevim Borçin, “A Critical Analysis of J. Bentham and J. S. Mill’s Utilitarianism” This thesis aims to analyze and critically evaluate ‘utility’, the intrinsic good which is put forth and defended by J. Bentham and J. S. Mill. Utilitarianism, as a moral theory, has pimarily been introduced and founded by Bentham, and then systematized and developed by Mill. The ethical accounts and works of those philosophers comprise the scope of this thesis. As an ultimate goal or principle which gives direction to human conduct, utility is understood by Bentham and Mill as the maximization of pleasure and minimization of pain. So the pursuit of pleasure and avoidance of pain is ranked above all other moral notions such as duty, obligation and virtue, all of which are conceived by Bentham and Mill as derivatives of utility. Utilitarians think that not only moral but also all other fields of life such as legal or political ought to be organized and shaped according to the principle of utility—a position essentially based on their universal conception of human nature, according to which humans are self-directed/egoist beings who constantly pursue pleasure and shun pain. This thesis claims that utilitarianism and its rather narrow and restricted understanding of human nature create severe problems in its account of such issues as human conduct, collectivity and happiness. As an alternative to utilitarianism, virtue ethics’ (based on Plato and Aritotle’s conceptions of eudaimonia, excellence, character) is claimed to provide a wholesomer and richer conception of good life and happiness. This work concludes that virtue ethics is capable of coping with almost all the conflicts and difficulties that utilitarianism grapples with
Nevim Borçin, “J. Bentham ve J. S. Mill Faydacılığının Eleştirel Analizi” Bu tez J. Bentham ve J. S. Mill faydacılığında ‘kendinde iyi’ olarak tanımlanan ‘fayda’ kavramını inceleyip eleştirmeyi amaçlamaktadır. Faydacılık bir ahlak teorisi olarak Bentham tarafından geliştirilmiş ve daha sonra Mill tarafından işlenip sistemleştirilmiştir. Dolayısıyla bu iki düşünürün etik görüşleri ve eserleri bu çalışmanın kapsamını oluşturmaktadır. Bentham ve Mill’de insan edimine yön veren temel bir ilke olarak fayda, haz maksimizasyonu ve acının minimizasyonu olarak anlaşılmaktadır. Fayda kavramına ödev, zorunluluk ve erdem gibi ahlaki nosyonların üzerinde bir deşer biçilmekte, bu ve benzeri kavramlar ‘fayda’nın bir türevi olarak ele alınmaktadır. Evrensel bir insan doğası varsayımı üzerine inşa edilen fayda kavramının sadece ahlak alanını deşil, yasal veya siyasal tüm dişer alanları da düzenlemesi ve şekillendirmesi gerektiği ileri sürülmekte; fayda ilkesi sadece bir ahlak teorisi deşil, yaşamın ve yaşamsal süreçlerin bütününü kapsayan bir teori olarak anlaşılmaktadır. Faydacılığa göre insan sürekli haz peşinde koşan bencil bir doğaya sahiptir. Bu çalışmada, bu türden bir insan doğası kavrayışının, insan ediminin doğası, insan kollektivitesi ve mutluluğu gibi konuların doğru anlaşılması önünde ciddi engeller yarattığı ve en çok sayıda insanın en çok mutluluğu olarak anlaşılan fayda ilkesinin hayata geçirilmesini neredeyse imkansız kıldığı iddia edilmektedir. Bu tez faydacılık yerine Antik Yunan düşünürlerinden Platon ve Aristo’nun eudaimonia, mükemmellik, karakter ve benzeri kavramlar üzerinde yükselen ‘erdem etiği’nin daha sağlam ve derinlikli bir mutluluk ve iyi yaşam olanağı sağladığını savunmaktadır. Bu çalışmada ‘erdem etişi’ faydacılık yerine alternatif bir teori olarak tartışılmakta; Bentham ve Mill’ın faydacılığının baş edemediği tüm çelişki ve zorlukların üstesinden kolaylıkla gelebildiği iddia edilmektedir.
Nevim Borçin, “J. Bentham ve J. S. Mill Faydacılığının Eleştirel Analizi” Bu tez J. Bentham ve J. S. Mill faydacılığında ‘kendinde iyi’ olarak tanımlanan ‘fayda’ kavramını inceleyip eleştirmeyi amaçlamaktadır. Faydacılık bir ahlak teorisi olarak Bentham tarafından geliştirilmiş ve daha sonra Mill tarafından işlenip sistemleştirilmiştir. Dolayısıyla bu iki düşünürün etik görüşleri ve eserleri bu çalışmanın kapsamını oluşturmaktadır. Bentham ve Mill’de insan edimine yön veren temel bir ilke olarak fayda, haz maksimizasyonu ve acının minimizasyonu olarak anlaşılmaktadır. Fayda kavramına ödev, zorunluluk ve erdem gibi ahlaki nosyonların üzerinde bir deşer biçilmekte, bu ve benzeri kavramlar ‘fayda’nın bir türevi olarak ele alınmaktadır. Evrensel bir insan doğası varsayımı üzerine inşa edilen fayda kavramının sadece ahlak alanını deşil, yasal veya siyasal tüm dişer alanları da düzenlemesi ve şekillendirmesi gerektiği ileri sürülmekte; fayda ilkesi sadece bir ahlak teorisi deşil, yaşamın ve yaşamsal süreçlerin bütününü kapsayan bir teori olarak anlaşılmaktadır. Faydacılığa göre insan sürekli haz peşinde koşan bencil bir doğaya sahiptir. Bu çalışmada, bu türden bir insan doğası kavrayışının, insan ediminin doğası, insan kollektivitesi ve mutluluğu gibi konuların doğru anlaşılması önünde ciddi engeller yarattığı ve en çok sayıda insanın en çok mutluluğu olarak anlaşılan fayda ilkesinin hayata geçirilmesini neredeyse imkansız kıldığı iddia edilmektedir. Bu tez faydacılık yerine Antik Yunan düşünürlerinden Platon ve Aristo’nun eudaimonia, mükemmellik, karakter ve benzeri kavramlar üzerinde yükselen ‘erdem etiği’nin daha sağlam ve derinlikli bir mutluluk ve iyi yaşam olanağı sağladığını savunmaktadır. Bu çalışmada ‘erdem etişi’ faydacılık yerine alternatif bir teori olarak tartışılmakta; Bentham ve Mill’ın faydacılığının baş edemediği tüm çelişki ve zorlukların üstesinden kolaylıkla gelebildiği iddia edilmektedir.
