Nesne yönelimli mimarlık pratiği ve 'Karanlık Ekoloji': Bir özne-mimar sorgulaması
Küçük Resim Yok
Tarih
2022
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
İstanbul Bilgi Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Antroposen dönemi yani insan çağı, doğa üzerinde insanın etkisinin en fazla olduğu günümüzde de içinde bulunduğumuz çağa verilen isimdir. Doğaya yaptığımız müdahaleler artık insanlığı geri döndürülemez yıkımlara sürüklemektedir. Bunun sebebi ise özne merkezli düşünme biçimimizin sonucu olarak doğayı anlayabileceğimiz düşüncesidir. Ancak özne merkezli anlama biçimleri doğayı ve doğanın içinde barındırdığı öngörülemez sistemleri tüm kapsamıyla kavrayamaz. Nesne yönelimli ontoloji, öznenin nesnelerle olan ilişkisini hiyerarşik düzlemden kurtararak her şeyin nesne olarak ele alındığı yeni bir düşünme biçimi sunmaktadır. Yeni ontolojik düzlemde her nesne kendine çekilmiş (withdrawn) durumdadır ve otonomdurlar. Böylece nesne, özne deneyimi dışında da var olmaya devam eder. Doğa gibi öngörülemez ve karmaşık nesneler insanlık için yeni bir ekolojik farkındalık oluşturur. Tezin amacı, bu bilinemez ve tekinsiz olan ekolojiyi anlayarak mimarlık ile ilişkisini incelemektir. "Karanlık Ekoloji" kavramı bu bağlamda önemli bir çerçeve sunmaktadır. Her nesnenin birbirleriyle eşit düzeyde iletişim kurabilmesi otonomluğu ile mümkündür. Nesnelerin sabit ilişkiler yerine yeni ilişkilere açık olması, aynı zamanda "kopuk" (discrete) mimarlık söylemini oluşturur. Günümüz teknolojik üretim biçiminde de karşılığı olan kopukluk (discreteness), özne olan mimarın kurduğu ilişkisellikten uzaklaşan, açık uçlu, ölçeklenebilir bir mimarlık tanımı sunmaktadır. Mimarlık nesnesinde, öznenin pozisyonunu yeniden düşünmeye fırsat veren kopuk mimarlık, Karanlık Ekoloji kavramının tartışmaya açtığı ekolojik farkındalığın mimarlığı olma potansiyeline sahiptir. Tez kapsamında, Karanlık Ekoloji'nin sunduğu dönüşüm tasvirini, kopuk mimarlık pratikleri ile ilişkilendirirerek, ekolojik farkındalığın mimari üretim biçimlerimize etkisi araştırılmaktadır.
The Anthropocene period, so called the human epoch, is the name given to the epoch we still live in today, when the influence of humans on nature is the most. Our interventions in nature are dragging humanity into irreversible destruction. The reason for this is the delusion that we can understand nature as a result of our subject-centered way of thinking. But the subject's experience cannot grasp complicated and unpredictable systems like nature. Object-oriented ontology offers a new way of thinking, in which everything is taken as an object, by freeing the subject's relationship with objects from the hierarchical relation. In the new ontological territory, every object is withdrawn and autonomous. Thus, objects that exist outside of the subject's experience. Unpredictable and complicated objects like nature create a new ecological awareness for humanity. The aim of the thesis is to understand the unknowable and uncanny ecology and examine its relationship with architecture. The concept of "Dark Ecology" offers an important framework in this context. It is possible for each object to communicate equally with each other with its autonomy. Autonomous objects also constitute the Discrete architectural discourse. Discreteness, which also corresponds to today's technological production style, defines open-ended, scalable architecture that moves away from the relationality established by the architect, who is the subject. Discrete architecture, which gives the opportunity to rethink the position of the subject in the architectural object, has the potential to be the architecture of ecological awareness that Dark Ecology will provide. Within the scope of the thesis, the effect of ecological awareness on our architectural production styles is investigated by associating the transformation description presented by Dark Ecology with disconnected architectural practices.
The Anthropocene period, so called the human epoch, is the name given to the epoch we still live in today, when the influence of humans on nature is the most. Our interventions in nature are dragging humanity into irreversible destruction. The reason for this is the delusion that we can understand nature as a result of our subject-centered way of thinking. But the subject's experience cannot grasp complicated and unpredictable systems like nature. Object-oriented ontology offers a new way of thinking, in which everything is taken as an object, by freeing the subject's relationship with objects from the hierarchical relation. In the new ontological territory, every object is withdrawn and autonomous. Thus, objects that exist outside of the subject's experience. Unpredictable and complicated objects like nature create a new ecological awareness for humanity. The aim of the thesis is to understand the unknowable and uncanny ecology and examine its relationship with architecture. The concept of "Dark Ecology" offers an important framework in this context. It is possible for each object to communicate equally with each other with its autonomy. Autonomous objects also constitute the Discrete architectural discourse. Discreteness, which also corresponds to today's technological production style, defines open-ended, scalable architecture that moves away from the relationality established by the architect, who is the subject. Discrete architecture, which gives the opportunity to rethink the position of the subject in the architectural object, has the potential to be the architecture of ecological awareness that Dark Ecology will provide. Within the scope of the thesis, the effect of ecological awareness on our architectural production styles is investigated by associating the transformation description presented by Dark Ecology with disconnected architectural practices.
Açıklama
Lisansüstü Programlar Enstitüsü, Mimarlık Tarihi Ana Bilim Dalı, Mimarlık Tarihi, Teorisi ve Eleştirisi Bilim Dalı
Anahtar Kelimeler
Felsefe, Philosophy, Mimarlık
