Foucault: the care of the self and ethopoetic knowledge
Yükleniyor...
Tarih
2020
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
İstanbul Bilgi Üniversitesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
ABSTRACT: “I have, alas, studied philosophy, Jurisprudence and medicine, too, And, worst of all, theology With keen endeavor, through and through And here I am, for all my lore, The wretched fool I was before.” (Goethe, 1961) The excerpt above, quoted from the introduction of the Faust is an ample abstract of the major axis of this research: The contradiction lasting more than a millennium between two types of knowledge, which Michel Foucault defines as spiritual knowledge and intellectual knowledge, and the impact of this contest on the character of the subject. Pursuing that, this research will thoroughly investigate the contest between “gnothi seauton” and “epimeleia heautou”. Faust, who nearly absorbed all the jurisprudence, medicine, and philosophy, was sitting at his table resembling a stupid because he couldn’t acquire his aim, the truth, despite all this information. This research will follow Foucault’s path to investigate the relationship of the subject with truth respectively in Ancient Greece, Rome, and Christianity except for occasional flashbacks. After that, this research will endeavor to show how the relationship between the subject and the truth turned in the opposite direction after the era which Foucault ironically defines as Cartesian Moment. The research will gravitate around the question: Why the subject as it is, which was not capable of reaching the truth without performing certain practices to itself before Cartesian Moment, became capable of reaching the truth after Descartes? And why this subject capable of knowing everything became eviscerated like in Faust? In this context, it is critical to ask a question that everybody witnessing Foucault’s last period should answer: Is it possible to build a new subjectivity or to create a new ethical concept as a response to the modern state’s restraining us with identification and subjectivation?
ÖZET: ‘’I have, alas, studied philosophy, Jurisprudence and medicine, too, And, worst of all, theology With keen endeavor,through and through And here I am, for all my lore, The wretched fool I was before.’’ (Goethe, 1961) Yukarıda Faust’un girişinden alıntıladığım kısımda bu çalışmanın ana ekseninin güzel bir özeti görülmektedir: Michel Foucault’nun ruhani bilme ile yine bilgi bilmesi olarak adlandırdığı iki bilme türünün bin yıldan fazla süren çatışması ve bunun öznenin karakterinde yarattığı etkiler. Daha sonra esaslıca üzerinde duracağım gnothi seauton ve epimeleia heautou kavgası. Felsefeyi, hukuku, tıbbı, teolojiyi adeta sömüren Faust masasının başında amacı olan hakikate bir türlü erişememiş tüm bu bilgilerin ağırlığıyla bir aptal gibi oturmaktadır. Bu çalışmada Foucault’nun izinden gidilerek sırasıyla (zaman zaman olması muhtemel geri dönüşler dışında) Antik Yunan, Roma ve Hristiyanlık döneminde öznenin hakikatle ilişkisi incelenecek ardından Foucault’nun alaycı bir şekilde Cartesian Moment dediği andan itibaren öznenin hakikatle ilişkisinin nasıl da tam tersi bir seyir aldığı gösterilmeye çalışılacaktır. Çalışmanın etrafında döneceği soru her zaman şu olacaktır: Kartezyen an diyebileceğimiz döneme kadar özne olduğu haliyle, kendi üzerinde bir takım pratikler uygulamadan bilgiye erişmeye muktedir değil iken neden Descartes ve sonrasında özne olduğu haliyle bilgiye erişmeye muktedir hale gelmiştir ve her bir şeyi bilmeye muktedir olan bu öznenin içi Faust’ta da gördüğümüz gibi neden boşalmıştır? Foucault’nun özellikle son dönemlerine aşina olan herkesin cevap vermesi gereken bir soruyu da burada sormak gerekir: Modern devletin bizi hapsettiği kimliklendirme ve özneleştirme teknolojilerine cevap olarak yeni bir öznellik kurmak, yeni bir etik alan yaratmak mümkün müdür?
ÖZET: ‘’I have, alas, studied philosophy, Jurisprudence and medicine, too, And, worst of all, theology With keen endeavor,through and through And here I am, for all my lore, The wretched fool I was before.’’ (Goethe, 1961) Yukarıda Faust’un girişinden alıntıladığım kısımda bu çalışmanın ana ekseninin güzel bir özeti görülmektedir: Michel Foucault’nun ruhani bilme ile yine bilgi bilmesi olarak adlandırdığı iki bilme türünün bin yıldan fazla süren çatışması ve bunun öznenin karakterinde yarattığı etkiler. Daha sonra esaslıca üzerinde duracağım gnothi seauton ve epimeleia heautou kavgası. Felsefeyi, hukuku, tıbbı, teolojiyi adeta sömüren Faust masasının başında amacı olan hakikate bir türlü erişememiş tüm bu bilgilerin ağırlığıyla bir aptal gibi oturmaktadır. Bu çalışmada Foucault’nun izinden gidilerek sırasıyla (zaman zaman olması muhtemel geri dönüşler dışında) Antik Yunan, Roma ve Hristiyanlık döneminde öznenin hakikatle ilişkisi incelenecek ardından Foucault’nun alaycı bir şekilde Cartesian Moment dediği andan itibaren öznenin hakikatle ilişkisinin nasıl da tam tersi bir seyir aldığı gösterilmeye çalışılacaktır. Çalışmanın etrafında döneceği soru her zaman şu olacaktır: Kartezyen an diyebileceğimiz döneme kadar özne olduğu haliyle, kendi üzerinde bir takım pratikler uygulamadan bilgiye erişmeye muktedir değil iken neden Descartes ve sonrasında özne olduğu haliyle bilgiye erişmeye muktedir hale gelmiştir ve her bir şeyi bilmeye muktedir olan bu öznenin içi Faust’ta da gördüğümüz gibi neden boşalmıştır? Foucault’nun özellikle son dönemlerine aşina olan herkesin cevap vermesi gereken bir soruyu da burada sormak gerekir: Modern devletin bizi hapsettiği kimliklendirme ve özneleştirme teknolojilerine cevap olarak yeni bir öznellik kurmak, yeni bir etik alan yaratmak mümkün müdür?
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Epimeleia heoutou, gnothi seauton, ethics, cartesian moment, knowledge, power, subjectivity, governmentality, askesis
