Bolak, HaleKaner, Selin Ayşe2022-12-192022-12-192022https://hdl.handle.net/11411/4921https://tez.yok.gov.tr/UlusalTezMerkezi/TezGoster?key=RsTBl6RWK25OBMIKtIgYYZhb64-reh8uW5Vl1BH0KolsilwhFTsr00Tt0_abUJppABSTRACT: This study investigates the experiences of women who have been exposed to domestic violence and separated to rebuild lives with their children in Turkey. Semi-structured interviews with 8 women who have left abusive conjugal relationships to form single-parent families at least 6 months prior to the interview were conducted. In the interviews, the separation and post-separation experiences of participants with a special focus on their relations with their children is explored. The mean age of the participants was 39, and the mean duration of the violent marriage was 14 years and participant women had either 2 or 3 children. Data were analysed using thematic analysis and through analysis three main themes are developed which are Children as Relational Sources of Resilience: Cycle of Empowerment, Coming to Terms with the Destructiveness and Absence of Father, and Bonds of Care in a Hostile Context. The findings of this study demonstrated how participants needed to reorganize their various relationships, delineating new familial roles and internal and external boundaries during separation and postseparation period to achieve relative security and stability in their lives. While women seemed to have strengthened their relationship with their children and with extra-familial people who support them, they managed to limit their contact and expectations from the perpetrator and their family of origin. Women are documented to have struggled not only against violent partners but also a debilitating social, economic, political, and institutional context in terms of childcare, job security, and legal measures to prevent post-separation violence which also impacts and over-burdens children. The findings are discussed in relation to the existing literature in the field. Limitations and suggestions for further studies and clinical implications of the study are presented.ÖZET: Bu çalışma, Türkiye’de aile içi şiddete maruz kalmış ve çocuklarıyla birlikte yeni hayatlar kurmak üzere ayrılmış kadınların deneyimlerini incelemektedir. Bu amaçla, görüşmeden en az altı ay önce şiddet içeren evlilik ilişkilerini bırakarak tek ebeveynli aileler kuran kadınlarla, yarı yapılandırılmış mülakatlar gerçekleştirilmiştir. Mülakatlarda katılımcıların, ayrılık ve ayrılık sonrası deneyimleri, özellikle çocuklarla olan ilişkilerine odaklanılarak araştırılmıştır. Katılımcıların ortalama yaşı 39, ortalama şiddet içeren ilişkide kalma süreleri 14 yıldır ve 2 ya da 3 çocukları bulunmaktadır. Veriler, Tematik Analiz yöntemi kullanılarak değerlendirilmiş ve bu analiz ışığında 3 tema oluşturulmuştur. Bu temalar: İlişkisel Dayanıklılık Kaynağı Olarak Çocuklar: Güçlenme Döngüsü, Babanın Yıkıcılığı ve Yokluğuyla Baş Etmek, Hasmane bir Bağlamda Bakım İlişkileri. Çalışmanın sonucu, katılımcıların ayrılık sırası ve sonrasında, hayatlarında görece bir güvenlik ve istikrar sağlayabilmek adına, yeni aile rolleri üstlenerek ve ailelerinin iç ve dış sınırlarını yeniden çizerek, ilişkilerini tekrardan düzenleme ihtiyacı hissettiklerini ortaya koymuştur. Kadın katılımcıların çocuklarıyla ve onları destekleyen aile dışı kişilerle ilişkilerini güçlendirirken, şiddet gösteren eşten ve kök ailelerinden olan beklentilerini ve onlarla olan temaslarını sınırladıkları anlaşılmaktadır. Katılımcı kadınların, sadece şiddet gösteren eşlere karşı değil, çocuk bakımı, iş güvencesi, ve ayrılık sonrası şiddete karşı hukuki tedbirler bakımından destekçi olmayan sosyal, ekonomik, politik ve kurumsal bir bağlamla mücadele ettikleri ve bunun çocukları da etkilediği ve onlar üzerinde ağır yükler oluşturduğu kaydedilmiştir. Çalışmanın sonuçları var olan alan yazın içerisinde tartışılmıştır. Çalışmanın sınırlılıkları, ileri çalışmalar için öneriler ve çalışmanın klinik yansımaları değerlendirilmiştir.eninfo:eu-repo/semantics/openAccessMaster Thesis751026